Pizza?

W żadnym wypadku! To stwierdzenie mojej drogiej współlokatorki Kanapki. Ależ ona ma pomysły. A nawet jeśli wygląda pizzowo, to wcale tak nie smakuje. Musicie wierzyć mi na słowo lub spróbujcie sami. A drożdżowe z przepisu Liskowego.

Bułeczki

CIASTO: 500g mąki, 20g świeżych drożdży, 3 żółtka, 60g drobnego cukru, 60g miękkiego masła, ok. 200 ml letniego mleka, szczypta soli

FARSZ: opakowanie budyniu waniliowego lub śmietankowego na 0,5l mleka, 6łyżek cukru, małe opakowanie serka wiejskiego, 3 spore garści malin.

LUKIER: 3łyżki rumu, ok. ¾ szkl. cukru pudru

Na początek zajmijmy się ciastem. W 1/3 szkl. mleka rozpuśćcie drożdże i łyżkę cukru (ja dodaję też trochę c. waniliowego). Odstawić do wyrośnięcia na 30 min. Dodajcie resztę składników i wyróbcie (masło ma być rozpuszczone i wystudzone, żółtka w temp. pokojowej – należy je wcześniej wyjąć z lodówki). Do wyrośnięcia na 1h.

W międzyczasie bierzemy się za farsz. Gotujemy i studzimy budyń. Proponuję dodać mniej mleka – będzie bardziej zwarte. Gdy się schłodzi, wrzucamy serek i maliny, mieszamy.

I najtrudniejsze zadanie J Rozwałkujcie ciasto na prostokąt i wyłóżcie na nie farsz (nie za dużo, bo wypłynie). Należy zachować odstęp od każdej krawędzi - ok. 3 cm. I zwijamy w ślimaka, a następnie kroimy na plastry. Nie jest to łatwe, bo jeśli przyszaleliśmy z farszem, wszystko będzie się mazało. Proponuję pomóc sobie nożem w przekładaniu bułeczek na blachę wyłożoną papierem do pieczenia. Zostawiamy na ok. 15 min żeby podrosło. Piekłam w temp. 180 stopni przez 15 minut.

Przestudzone pizzunie grubo smarujemy ukręconym łyżeczką lukrem. 

Rozdział I – Smakosz wyrusza na łowy.

Dla nikogo nie jest tajemnicą, że polowanie to sport twardych mężczyzn. I nie, nie śmiejcie się, że kobiety nie radzą sobie w te klocki, bo czasem są nawet lepsze. Ja niestety ograniczam się do płaczu nad zabitym zającem, więc podobne imprezy omijam szerokim łukiem. Ale Smakosz toooo, co innego. Kiedy wdziewa Swe żołnierskie, zielone porty i pakuje broń, wygląda NAPRAWDĘ groźnie. Potrafi przesiedzieć na ambonie w dzikiej puszczy calutki dzień (a my, jako kochająca rodzina, strasznie lamentujemy z tegoż powodu).

Ostatnie łowy okazały się dla Niego nie lada gratką. Nie dość, że miał kompana, to jeszcze wyruszył z Nimi prawdziwy pies myśliwski. I czym to zaowocowało? Piękną, opierzoną kaczką. A kiedy wrócili do domu, to… no, dopiero się działo.

Smakosz: Chcesz kaczkę?

Kazik: Oszalałeś?!!!!!!!

S: No, o co Ci chodzi, ugotujecie sobie z dziewczynami rosół. Musicie coś tam jeść.

K: Ale nie kaczkę! Kto to oskubie?

S: Wy. Na balkonie.

Kaczki nie wzięłam. Choćby z tego powodu, co pomyślą sąsiedzi widząc fruwające po osiedlu pióra. A Smakosz? No cóż, chyba nie muszę tłumaczyć, że poczuł się urażony.

OPIS pogoni: ‘Kazik, słuchaj! Widzimy ją, ona fight, fight, fight, Smakosz pif-paf i po niej’.

Szalona rodzina ;|

Mi zostało trochę farszu, dlatego zapakowałąm go w pojemnik i zjadłam na zajęciach. Myślę, że dzieci też nie pogardziłyby takim drugim śniadaniem do szkoły.